Αυτή η εκπομπή της Μηχανής του Χρόνου θα μπορούσε να έχει τίτλο Όταν μίλησαν τα Πρόσωπα-Μύθοι της Μυκόνου.
Ανάμεσα στα πρόσωπα-μύθους και ο Φρέντυ Δακτυλίδης του θρυλικού PARADISE (κεντρική photo) ο οποίος θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρξε από τους “ιδρυτές” της Μυκόνου. Αυτού που θα γινόταν στη συνέχεια η Μύκονος.
Ήταν ένα σπουδαίο αφιέρωμα για αυτό το νησί που αναγεννιέται διαρκώς από τις κοσμοπολίτικες στάχτες του.
Κάτοικοι της Μυκόνου διηγούνται στη «Μηχανή του Χρόνου» τον θρύλο του πειρατή Μερμελέχα, που στη θάλασσα ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Οθωμανών, αλλά στη στεριά προστάτευε τις χήρες και τα ορφανά και βοηθούσε οικονομικά τους ντόπιους.
Το μικρό κυκλαδίτικο νησί στην καρδιά του Αιγαίου έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο «τον Νησί των Ανέμων», καθώς τις περισσότερες ημέρες του χρόνου βάλλεται από δυνατούς ανέμους. Η εκπομπή συναντά ξεχωριστά πρόσωπα που εξηγούν τον λόγο που τα σοκάκια της Μυκόνου είναι στενά και δαιδαλώδη.
Από τα ίδια στενά που σήμερα είναι πολυσύχναστα, η ηρωίδα της Ελληνικής επανάστασης, Μαντώ Μαυρογένους οργάνωσε τον αγώνα του 1821. Μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό ο Χρίστος Βασιλόπουλος παρουσιάζει το παρελθόν του κοσμοπολίτικου νησιού με τα διάσημα αξιοθέατά του. Μέσα από σπάνια φιλμ η «Μηχανή του Χρόνου», παρουσιάζει την «οδύσσεια» των τουριστών που για να φτάσουν στη Μύκονο, αποβιβάζονταν με ανεμόσκαλες σε λάντζες, καθώς εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε λιμάνι.
Η Μικρή Βενετία, τον προηγούμενο αιώνα ήταν κάστρο και οι κάτοικοι της Μυκόνου, προστατεύονταν από τις επιδρομές των πειρατών. Αργότερα, στα σπίτια της πολυφωτογραφημένης περιοχής έμεναν οι καπεταναίοι για να έχουν άμεση πρόσβαση στη θάλασσα. Πριν από τη δεκαετία του 1960, οι Μύκονος ήταν ένα φτωχό νησί και οι ντόπιοι περπατούσαν ξυπόλυτοι. Ασχολούνταν με τον πρωτογενή τομέα και την αλιεία και έμειναν γνωστοί για τα ξακουστά τοπικά τους προϊόντα, όπως η παραδοσιακή λούζα και η κοπανιστή.
Η εκπομπή και ο Χρίστος Βασιλόπουλος ταξιδεύουν τους τηλεθεατές στη δεκαετία του 1920, όταν οι αρχαιολόγοι και οι διανοούμενοι ανακάλυψαν την Μύκονο, εξαιτίας της Δήλου. Το ιερό νησί του Απόλλωνα, δεν είχε ακτοπλοϊκή πρόσβαση και όσοι επιθυμούσαν να το επισκεφτούν, έπρεπε να πάρουν το καΐκι από τη Μύκονο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Ανδρέας Φιορεντίνος έχτισε το πρώτο ξενοδοχείο στη Μύκονο που ονομάστηκε Δήλος, και οι υπηρεσίες του θεωρήθηκαν πρωτοποριακές για την εποχή.
Ειδικοί και ερευνητές μιλούν στη «Μηχανή του Χρόνου» για τον εμβληματικό φάρο της Μυκόνου, τον Αρμενιστή, που κατασκευάστηκε το 1891, εξαιτίας ενός πολύνεκρου ναυαγίου στο πέρασμα Τήνου και Μυκόνου. Ο Χρίστος Βασιλόπουλος συνάντησε απογόνους των «μικρών ηρώων» της Κατοχής και διηγούνται πώς μια αντιστασιακή ομάδα από ανήλικα αγόρια κατάφεραν να αφοπλίσουν και να αιχμαλωτίσουν τον τελευταίο Γερμανό φαροφύλακα του νησιού. Η παράδοση, η διακριτικότητα και η φιλοξενία των Μυκονιατών μετέτρεψαν το νησί σε διεθνή τουριστικό προορισμό στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Δεκάδες πολιτικοί, γαλαζοαίματοι και κοσμικοί απόλαυσαν τις διακοπές τους χωρίς τα αδιάκριτα βλέμματα των παπαράτσι.
Μέσα από σπάνια φιλμ η «Μηχανή του Χρόνου», παρουσιάζει την «οδύσσεια» των τουριστών που για να φτάσουν στη Μύκονο, αποβιβάζονταν με ανεμόσκαλες σε λάντζες, καθώς εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε λιμάνι. Οι απόμερες παραλίες και η ανεκτικότητα των ντόπιων απέναντι σε «νεωτερικά ήθη», όπως ο γυμνισμός και το κίνημα των χίπις ήταν ο σημαντικότερος λόγος που πολλοί νεαροί τουρίστες επέλεξαν τη Μύκονο σαν ιδανικό προορισμό. Κάτοικοι της Μυκόνου περιγράφουν στον Χρίστο Βασιλόπουλο πως ο «Γιαλός» τη δεκαετία του 1970 ήταν γεμάτος με τουρίστες που κοιμόντουσαν σε υπνόσακους, Οι γενναιοδωρία των ντόπιων και η έλλειψη ξενοδοχειακών υποδομών οδήγησε τους Μυκονιάτες να ανοίξουν τα σπίτια τους για τους δεκάδες τουρίστες.
Η «Μηχανή του Χρόνου» ταξιδεύει στη δεκαετία του 1970, όταν οι γυμνιστές και οι ομοφυλόφιλοι βρήκαν καταφύγιο στις γαλαζοπράσινες παραλίες της Μυκόνου.
Το 1973 λειτούργησε για πρώτη φορά το «Pierro’s Bar», που αποτέλεσε τομή στη νυχτερινή διασκέδαση του νησιού. Η παραλία Καλαμοπόδι, βαφτίστηκε «Paradise» και εκεί λειτούργησε το πρώτο κάμπινγκ του νησιού, από τον Αναστάσιο Δακτυλίδη –τον θρυλικό Φρέντι. Στον «Παράδεισο» πολλοί γυμνιστές ξέφυγαν από το κυνήγι των αστυνομικών μέσα από ευρηματικά τρικ.
Το 1973 λειτούργησε για πρώτη φορά το «Pierro’s Bar», που αποτέλεσε τομή στη νυχτερινή διασκέδαση του νησιού. Ο ιδιοκτήτης του μπαρ, Ανδρέας Κουτσούκος μιλάει και περιγράφει την εορταστική ατμόσφαιρα που επικρατούσε κάθε βράδυ, αλλά και τα περίφημα drug shows και την πρωτοποριακή μουσική που γοήτευσε ακόμη και διάσημους καλλιτέχνες.
Η έρευνα αναδεικνύει και την άγνωστη πλευρά της Μυκόνου με τα χιλιάδες ξωκκλήσια και την εμβληματική εκκλησία της Παραπορτιανής, αλλά και τα πανηγύρια, όπου η παραδοσιακή τσαμπούνα συνδέθηκε με τη θρησκευτική πίστη και δημιούργησαν ένα νησί «αρμονικών αντιθέσεων». Σήμερα, η Μύκονος αποτελεί κυρίως έναν προορισμό για υψηλά εισοδήματα.
