Είναι πράγματι το αποχετευτικό το μεγαλύτερο πρόβλημα της Μυκόνου; Είναι το οδικό δίκτυο; Είναι η ύδρευση; Είναι μήπως οι σκοτεινοί δρόμοι; Η αφαλάτωση; Η απουσία ενός σύγχρονου Νοσοκομείου; Αλήθεια ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Μυκόνου;
Από τον Βασίλη Μπόνιο
Κατά τη γνώμη μας τίποτε απ΄όλα αυτά δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα του νησιού. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Μυκόνου είναι η απουσία εργατικών, δημιουργικών, οραματικών, φιλόδοξων Ελλήνων. Η Μύκονος θα πρέπει να πάψει να είναι απλά ένας τουριστικός προορισμός και να γίνει ένας προορισμός μόνιμης κατοικίας εργατικών και δημιουργικών Ελλήνων-κυρίως νέων ανθρώπων που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους.
Η πανδημία θα μπορούσε να είναι μία καλή αφορμή μια και αλλάζει τον τρόπο εργασίας. Η ψηφιακή εποχή είναι εδώ και μαζί της κουβαλά όλα τα θετικά και τα αρνητικά της. Η τηλεργασία ήρθε για να μείνει. Κι αυτό για έναν πανέμορφο τόπο όπως η Μύκονος θα μπορούσε να είναι μία χρυσή ευκαιρία, αρκεί να αδράξει τη συγκυρία. Εντάξει, η αποχέτευση είναι ζωτικής σημασίας. Αλλά η ανθρωπογεωγραφία είναι θέμα ιστορικής και εθνικής συνέχειας.
Η Μύκονος οφείλει να αξιοποιήσει το πλούτο της για τη δημιουργία ενός οραματικού μέλλοντός της. Με λιγότερο κράτος αλλά περισσότερους Έλληνες. Τους πιο δημιουργικούς, τους πιο ταλαντούχους, τους πιο μάγκες, τους πραγματικούς (όχι κουτσαβάκια του εύκολου κέρδους) εκ των Ελλήνων. Να έλθουν στο νησί να ανοίξουν επιχειρήσεις-όχι μόνο εστίασης-κάθε είδους οι οποίες από τη φύση τους θα αποτελούν προστιθέμενη αξία. Το νησί έχει όλες τις δυνατότητες να κρατήσει εδώ το κόσμο του 12 μήνες το χρόνο.
Να γίνει ένας πράγματι κοσμοπολίτικος προορισμός που θα συνδυάζει την αναψυχή με την παιδεία, τις τέχνες, την τεχνολογία, τον αθλητισμό. Η Μύκονος θα μπορούσε να γίνει ακόμη κι ένας τεχνολογικός παράδεισος. Χρειάζεται μόνο μία προυπόθεση: Nα το αποφασίσουν οι “προύχοντες” και οι “προεστοί” του νησιού. Οι μεγάλοι επιχειρηματίες του νησιού θα πρέπει να αποφασίσουν ποια θα είναι η Μύκονος του μέλλοντός τους. Του μέλλοντος των παιδιών και των εγγονών τους. Εάν οι Μυκονιάτες δεν αποφασίσουν για το “ελληνικό” μέλλον του νησιού τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, σχεδόν ανεξέλεγκτες.
Βέβαια οι άνθρωποι-όσο πλούσιοι κι εάν είναι-χρειάζονται ένα ερέθισμα, ίσως κάποιος ή κάτι να τους παρακινήσει. Ένα ταρακούνημα. Το ζητούμενο είναι το νησί να γίνει τόπος φιλόξενος για τους πιο δημιουργικούς ανάμεσα στους συμπολίτες μας. Διαθέτει ήδη δύο σημαντικά προσόντα γι΄αυτό: Aπίστευτη φυσική ομορφιά με μοναδικές εναλλαγές τοπίων και κάτι ακόμη ιδιαίτερα σημαντικό: H παρουσία του κράτους στη Μύκονο είναι η μικρότερη σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο σημείο της χώρας.
Είναι ευχή να υπάρχει λιγότερο κράτος και δη το ελληνικό σαρδανάπαλο κράτος. Η ερώτηση που είναι το κράτος, τι κάνει το κράτος, θα πρέπει να απαγορευθεί διά ροπάλου στη Μύκονο. Η Μύκονος έχει καταφέρει να κατακτήσει μία ζηλευτή ανεξαρτησία από τον έλεγχο του κράτους.
Οσες εστίες διαφθοράς κι εάν υπάρχουν στην Ελλάδα η μεγαλύτερη εστία διαφθοράς είναι το κράτος. Λιγότερο κράτος και περισσότεροι δημιουργικοί Έλληνες οι οποίοι θα αποτελούν τον κορμό του πληθυσμού της Μυκόνου. Οχι τουρίστες αλλά μόνιμοι κάτοικοι. Αυτό είναι η πρόκληση της Μυκόνου του μέλλοντος. Αυτό θα πρέπει να είναι το βασικό πρόγραμμα κάθε παράταξης που φιλοδοξεί να διεκδικήσει την δημαρχία αλλά και του σημερινού δημάρχου Κωνσταντίνου Κουκά.
Η Μύκονος θα πρέπει κι εδώ να είναι πρωτοπόρος: Στα κίνητρα που θα δώσει το ίδιο το νησί ώστε να προσελκύσει την αφρόκρεμα των νέων Ελλήνων από ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και γιατί όχι από Έλληνες του εξωτερικού.
Κι αυτό είναι καθαρά μυκονιάτικη υπόθεση. Δεν είναι υπόθεση του κράτους.
